Gisteren ging het wat moeilijker met Arlieke. We waren het al zo gewoon dat ze altijd heel stabiel was maar toen we gisteren bij haar kwamen voor de verzorging was er volle licht in haar kamertje en stonden er twee verpleegsters en één arts bij haar. De catheder waarmee bloed word afgenomen was losgeraakt en ze hadden veel last om deze terug te plaatsen. Wegens haar jonge leeftijd is zo’n ingreep heel traumatiserend en zou haar hartje even gestopt zijn. De verpleegster keek ongerust en kon weinig zeggen en pas na een dik uur konden we Arlieke weer wat stabiel en rustig krijgen. De hele dag en avond bleven er maar kleine alarmpjes afgaan en dat stelde ons niet echt gerust.
Sinds gisteren kunnen we ook van thuis meevolgen via de webcam in Arliekes kamer maar doordat het systeem maar af en toe nieuwe beelden doorgeeft zien we soms van alles gebeuren dat we niet kunnen plaatsen. Toch is het zalig om voor het slapen gaan even via de webcam te kijken naar onze lieve meid en haar zo slaapwel te wensen.
Vandaag kon de verpleegster ons trots vertellen dat Arlieke tijdens de nacht en al heel de dag weer flink is geweest en dat deed ons veel plezier. Peter Boris vertelde ons dat stabiele, prenatale kindjes ouder dan een week oud het doorgaans halen en dat gaf ons weer vertrouwen. Toch vertelt het voorval van gisteren ons dat onze tocht nog lang en vaak moeilijk zal zijn.
De tests van vandaag gaven aan dat de longkes van Arlieke weer een beetje beter waren en dat de darmen stabiel zijn gebleven. De spijsvertering is echt iets dat we in het oog moeten en zal nog een belangrijke stap zijn in het sterk en gezond worden van Arlieke
Papa